ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ.

Προχθές ξημέρωσε μια άλλη Κυριακή, μια μέρα πένθους, πόνου, οργής!

Πενήντα εφτά παιδιά μας καλούσαν να βγούμε στους δρόμους να διαμαρτυρηθούμε.

Πενήντα εφτά άγγελοι δακρυσμένοιμας καθοδηγούσαν ζητώντας δικαίωση για τον άδικο και τόσοτραγικό χαμό τους.

Πενήντα εφτά οικογένειες που τα μάτια τουςδεν θα στεγνώσουνποτέ, που δυο χρόνια τώρα σκιά του εαυτού τους, αναζητούν στα συντρίμμια της ζωής τους την αλήθεια, μας ζητούσαν να σταθούμε στο πλευρό τους.

Να ενώσουμε τις κραυγές μας, τα ουρλιαχτά μας. Να γίνουμε ένα!

Μέσα στο πλήθος κι εγώ, με μια καρδιά σαν μολύβι και τα μηνίγγια μου να σφυροκοπούν, πάσχιζα να φωνάξω τα συνθήματα μα πνιγόμουν, ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΟΞΥΓΟΝΟ. έμπαινα στη θέση αυτών των παιδιών και των χαροκαμένων γονιών τους και πάγωνε το αίμα μου.

Και αναρωτιόμουν, αυτοί που μας κυβερνούν, αυτοί που ευθύνονται γι’ αυτή την τραγωδία πώς μπορούν και συνεχίζουν τη ζωή τους σαν να μη συμβαίνει τίποτα; πώς κουκουλώνουν ένα τέτοιο έγκλημα; δεν τους περνάει άραγε από το μυαλό η σκέψη ότι μπορεί κάποια στιγμή να βρεθούν τα δικά τους παιδιά σε ένα τέτοιο τρένο;

Και εν τέλει πόσο κοστολογείται η ανθρώπινη ζωή σε τούτη τη χώρα που ζούμε;

Έχω την αίσθηση- δεν ξέρω πόσοι θα συμφωνήσετε μαζί μου- ότι αυτή η λαοθάλασσα που ξεχύθηκε προχτές στους δρόμους, ήταν η αρχή μιας πολυδιάστατης διαμαρτυρίας για όλα τα εγκλήματα που διαπράττονται καθημερινά και μένουν ατιμώρητα για την
κακοποίηση των παιδιών, για τις γυναικοκτονίες, τους βιασμούς, τη φτώχεια, την ανεργία και την ανέχεια για την υποβάθμιση του βιοτικού μας επιπέδου που αναγκάζει τα παιδιά μας να ξενιτευτούν για όλες αυτές τις συνθήκες που μας ροκανίζουν την ψυχή, καθιστούν αφόρητη την καθημερινότητά μας και αντί να χαρούμε τη ζωή, καταφεύγουμε στα ψυχοφάρμακα για να σταθούμε στα πόδια μας για την απαξίωση της ύπαρξής μας!

Κύριοι.

Το άδικα χυμένο αίμα των παιδιών αυτών, των παιδιών μας, ζητά δικαίωση, ζητά να τιμωρηθούν οι ένοχοι .

Αν δεν φροντίσετε εσείς γι’ αυτό θα φροντίσει σίγουρα η ΘΕΙΑ ΔΙΚΗ. Εκείνη ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ.

Κι εμείς, οι εναπομείναντες ζωντανοί, έχουμε στραγγίσει, έχουμε αγανακτήσει από την αναλγησία, σιγοβράζει η ψυχή μας σαν ηφαίστειο κι είναι έτοιμη να εκραγεί.

ΉΓΓΙΚΕΝ Η ΩΡΑ!

Ειρήνη Κατσάμπα